Втората сезона на „Последниот од нас“ (The Last of Us) на HBO нуди многу прекрасни урнатини, шокантно насилство и барокни чудовишта од габична инфекција што обожавателите ги очекуваа од хит серијата. Но, кога станува збор за идеите кои би требало да го направат шоуто повеќе од обична адаптација на видеоигри – исто како што ја разликуваа играта од толку многу други пост-апокалиптични авантури – клучниот момент доаѓа на состанокот на советот во релативно стабилната енклава Џексон, Вајоминг. Дебатирајќи како да се одговори на напад врз нивната заедница, еден жител се противи на ризикување животи за да се одмазди за смрт. „Прости и ќе ти биде простено“, вели друг. „Тоа е она што не одделува од напаѓачите и убијците“. Некој друг возвраќа дека ако нема последици за мешањето со Џексон, тој ќе остане ранлив на злонамерните аутсајдери.
Претставата е парабола за себе наспроти општеството, која во својата прва сезона ja користеше Америка сведена на урнатини инфицирани со Кордицепс за да ја испита етиката на преживување. Во нејзиниот центар беше нежната врска помеѓу Џоел (Педро Паскал), шверцер кој ја изгубил својата ќерка во бесот на габите, и Ели (Бела Ремзи), мистериозно имуната 14-годишна девојка што тој бил ангажиран од продемократската фракција наречена светулки за да ја пренесе во лабораторија во Салт Сити во потрага по лек. Но, кога пристигнале, Џоел сфатил дека светулките ќе мора да ја убијат Ели за да го спроведат своето истражување. Така, тој ја спасил, не само убивајќи неколку војници на Firefly и еден лекар во процесот, туку и ја отфрлил можноста за лек кој би можел да го спаси човештвото. Љубовта не го спаси денот. Сосема спротивно. Метастазираше во форма на себичност толку токсична што ја продлабочи бедата на очајниот свет. Флагрантната неправедност на изборот на Џоел, што тој го направи во име на несвесната Ели, а потоа ја лажеше, беше разбеснета. Значи, логично е дека, во инфериорната втора сезона на шоуто чија тематска длабочина, во пракса, ретко се совпаѓа со нејзината техничка виртуозност, The Last of Us би ја прифатил идејата за правда.
Премиерно на 13 април, сезоната започнува со потсетување за тоа како, додека пешачеле дома кај братот на Џоел, Томи (Габриел Луна) во Џексон, Џоел ги удвоил лагите што ги кажал на Ели. Тој се колне дека веќе имало многу имуни луѓе во лабораторијата; дека светулките дотогаш сепак се откажале од наоѓање лек. Во меѓувреме, меѓу компјутерски генерираните жирафи во Солт Лејк Сити, една млада жена по име Аби – нов лик кој го игра Кејтлин Девер – вети дека ќе им се одмазди на паднатите светулки. „Кога ќе го убиеме“, вели таа, мислејќи на Џоел, „полека го убиваме“.
Пет години подоцна, Џоел е сè уште многу жив. Тој и Ели се населиле во нивната куќа во Џексон, иако таа живее во гаражата по расколот меѓу нив, чија причина нема да ја дознаеме уште долго време. Сега има 19 години, таа е една од храбрите души задолжени да го бранат периметарот на населбата од кликачите кои сè уште талкаат низ селата. Таа има другарка, Дина (Изабела Мерсед), која штотуку раскина со нејзиното досадно воодушевено момче, Џеси (Млада Мазино од BEEF) и навестува дека можеби ја гледа Ели како повеќе од пријателка. Како што се зголемува растојанието што ги раздвојува сурогат таткото и ќерката, Џоел прави нешто што на ниту еден лик во историјата на телевизијата не му било поитно потребно да го направи – тој оди на терапија. Сепак, единствениот терапевт во Џексон, шилестиот Гејл на Кетрин О’Хара, има свој багаж со него.
Нема многу друго што можам да откријам за тоа што се случува оваа сезона без да ја нарушам обемната листа на спојлери на HBO, пишува ТВ критичарката на Тајм Џуди Берман.
Доволно е да се каже дека ликовите наскоро ќе треба да се грижат повеќе од интерперсоналните драми на Џексон. Неизбежно ќе следи авантура. Надвор од Џоел и Аби, прашањата за правда и одмазда се појавуваат околу конфликтот помеѓу две милитантни групи (едната предводена од енигматичниот Исак Диксон на Џефри Рајт) кои си прават варварски работи еден на друг, иако целите на секоја страна и потеклото на нивната војна остануваат матни. Дали одмаздата претставува правда? Или секогаш е подобро да се прости и да се заборави? Ако некој направил нешто толку лошо што заслужува да умре, дали и тој заслужува да страда? Дали има нешто откупно во тоа да се биде човек кој ќе ги заштити луѓето што ги сака, без разлика колку други ќе повредат?
Кога сезоната е во најдобар ред, креаторите Крег Мазин и Нил Дракман изгледаат вложени во тоа дали Ели, за која сите постојано велат дека е толку слична на Џоел, е осудена да ги повтори своите опасни морални грешки. Но, тие моменти се малку и далеку помеѓу. Поголемиот дел од времето, можете да го сумирате ставот на серијата за правдата – онаа што немилосрдно чека дома – со костенот (често му се припишува на Ганди) „око за око ќе го остави целиот свет слеп“.
Втората сезона се чувствува несуштинска и на други начини. Веројатно затоа што нејзините седум епизоди сочинуваат само делумна адаптација на The Last of Us Part II, додека првата сезона од девет дела ја опфати целата оригинална игра, приказната е премногу тенка. Развојот на очигледно клучни нови ликови како Аби и Исак е минимален. Додека 1-та сезона имаше неколку блескави самостојни епизоди кои го проширија и продлабочија светот на серијата, ова продолжение е необично делотворно; една епизода на ретроспектива игра како бледа имитација на тие моменти. И финалето е толку нагло и незадоволувачко, ми требаше време да сфатам дека тоа е финале. Во таа смисла, второто излегување на The Last of Us ме потсетува на втората сезона на Squid Game со глацијално темпо, која завршува исто како што се засилува дејството, што се чини како трик да се ископа меѓународен удар за максимална содржина. И двете емисии се во опасност да станат жртви на сопствениот успех.
Не дека The Last of Us некогаш бил, и покрај сите пофалби што ги добива, беспрекорно уметничко дело. Вистина е дека изведбите се одлични, а продукцискиот дизајн неверојатен. Овие елементи остануваат најголемите предности на серијата во сезона 2, дури и ако ослабениот заплет донекаде ја ограничува визуелната инвентивност. Додека нејзиниот лик е малку девојка од соништата, Мерсед (вонземјанин: Ромулус) прави шармантен додаток; Девер, Рајт и О’Хара се очекувано прекрасни, иако посакувам да видиме повеќе од нив. Во услови на глупава услуга на обожаватели како Twisted Metal и The Witcher, таа сè уште е најдобрата адаптација на видео игри на ТВ. Сепак, да се преправате дека The Last of Us целосно го надминува својот оригинален медиум би било да се игнорира дупката во центарот на шоуто каде што треба да бидат увидот и сложеноста и богатите споредни ликови. Наместо тоа, она што ги исполнува епизодите се продолжени сцени со битки со зомби и долги, тивки секвенци каде луѓето истражуваат прекрасно распаѓачки простори. Во тие моменти, можеби гледате некој како игра видео игра.
ИЗВОР: racin.mk
