Брус (65) и Лиса (62) се едни од малкуте корисници на градскиот програм Менаџиран алкохолен програм (МАП) и викаат дека да не беше тоа, сега ќе беа мртви.
Тие и останатите се сместени во објект кој некогаш бил хотел и каде под строга медицинска контрола редовно им се даваат точно определени дози вотка – од една страна за да не се убијат од алкохол а од друга, да се избегнат ефектите од сувото спуштање кое може да биде проследено со фатални грчења и спазми кај оние кои физички се зависни од алкохол.
Повеќеденицското бездомништво и локање кај нив има оставено видливи траги, пишува УСА Тудеј – им фалат заби, гласот им е шмиргла, очите крвави. На Брус еднаш му се има скршено шише алкохол на улица, го има сркано со цевче, а Лиса има скршено рака и не се сеќава како се случило тоа.
МАП нема да го реши проблемот: Центарот за контрола и превенција на болести вели дека секоја година од препивање директно се убиваат 178.000 луѓе.
„Пред да влезам во МАП, го пиев доручекот, ручекот и вечерата. Не можев ни да одам, тотално бев крш. МАП ми помогна да имам редовна терапија, да функционирам,“ вели Брус. И Лиса исто: „Ќе бев мртва да не ме земаа овде“.
Програмот се темели на идејата за „намалување на штетите,“ што веќе со успех е пробано кај зависници од дрога: да се намалат негативните последици, без да се инсистира на комплетна апстиненција и „излекување“, какви што се традиционалните системи на „Анонимни алкохоличари“ и сл. Досегашните искуства велат дека со вакви програми, зависниците намалуваат злоупотреби од 50% до 75 посто.
Пред две години и Националниот институт за злоупотреба на алкохол ги смени дефинициите и не инсистира на комплетна апстиненција: по ново, ок се 14 пијачки неделно за мажи и седум за жени, ама распоредени, не одеднаш.
ИЗВОР: off.net.mk
