Почина еден од најголемите и најспектакуларните сопственици на фудбалски клуб, Силвио Берлускони – родоначалникот на моќниот Милан. Овој текст е напишан на 18 февруари 2016 година, по повод 30 години откако го презеде раководството на трофејниот италијански клуб.
Кога денес се зборува за Милан, се зборуваат за седумкратниот европски шампион (само Реал има повеќе трофеи), најуспешниот италијански тим во еврокуповите и вториот најтрофеен тим на Апенинскиот полуостров (зад неприкосновен Јувентус) . Милан е, без сомнение, европски гигант од прв ред, тим во кој секој играч би сакал да игра, без разлика каде се наоѓа на табелата, дали освојува трофеи или поминува низ период на криза.
Сепак, Росонерите не секогаш заземаа такви позиции. Посебно мрачен период беше почетокот на 80. години од минатиот век, периодот кој дојде по 10. титула во 1979 година.
Оттогаш, Милан дури двапати испаѓа во Серија Б. Првиот пат беше исфрлен поради скандал со местење натпревари во 1981 година, а потоа регуларно во 1982 година откако заврши на дното на табелата.
Милан во тој момент беше во сенка, не само на Јувентус, туку и на градскиот ривал Интер, кој имаше две титули повеќе во националниот шампионат и исто толку европски титули (по две), а да биде уште полошо, на клубот му се закануваше финансиски колапс.
И тогаш дојде спасителот. Медиумскиот магнат, човек кој веќе почна да се наметнува како една од најмоќните фигури во Италија, Силвио Берлускони, реши да му помогне на клубот што го сака од детството.
Еден од најголемите фудбалски лидери на сите времиња, претходник на разни Абрамовичи, Шеици и слични, сфатил дека не е доволно само да се „гасне огнот“, туку и веднаш да почне да инвестира сериозни пари, за да создаде тим за краток временски период, кој би можел да нападне, не само италијански, туку и европски трофеи.
Иако не е стриктно фудбалски човек, Берлускони покажа исклучителен талент за квалитетни засилувања. Почна од тренерот, го донесе Ариго Саки, кој почна да го покажува својот величенствен талент во клубот во подем Парма, а потоа шефот Силвио му го даде најдобриот можен подарок, холандското трио Рајкард-Гулит-Ван Бастен, тогаш европски шампиони со Холандија и веројатно најпеколното трио на Стариот континент.
Веднаш започнаа успесите, титулата шампион на Италија во 1988 година, а потоа поврзаните успеси во Купот на европските шампиони во 1989 и 1990 година. Тимот од сезоната 1989/90. беше прогласен и за најдобар фудбалски тим на сите времиња, а во него, меѓу другите, беа Џовани Гали, Мауро Тасоти, Паоло Малдини, Алесандро Костакурта, Франко Барези, Карло Анчелоти, Франк Рајкард, Руд Гулит, Марко ван Бастен.
Кога Саки ја презеде клупата на Италија, Берлускони извади нов „ас од ракавот“. Поранешниот играч на Милан, Фабио Капело седна на жешката клупа, а задачата не беше лесна – да се одржи стандардот на Саки. Во неговите пет години на чело на Росонерите, Капело освои четири титули во Серија А и Лигата на шампионите во 1994 година со спектакуларната победа од 4:0 над големата Барселона на Кројф.
Се разбира, такви резултати немаше да се случат доколку Берлускони повторно не демонстрираше исклучителен талент за доведување играчи, па во 1992 година го донесе познатиот гениј Дејан Савиќевиќ, на кој Капело остро се спротивстави, но тој мораше да молчи по финалето во Атина, против Барселона и лоб каков што пред и потоа не е виден на фудбалските терени.
Следуваше стагнација, но за жал на конкуренцијата тоа кратко траеше. До 2002 година титулата Милан ја освои само во 1999 година, а потоа Берлускони се врати на работа. Ги донесе украинскиот центарфор Андриј Шевченко, португалскиот маестро Руи Коста, првокласниот дефанзивец Алесандро Неста, без размислување ги собра Кларенс Сидорф и Андреа Пирло, кои беа избркани од Интер. На клупата седна уште еден поранешен играч, Карло Анчелоти, човекот кој претходно го водеше Јувентус и два пати беше втор, поради што го избркаа од Јувентус.
Колку беше исправен овој потег најдобро покажува билансот на Милан на Анчелоти од 2002 до 2010. Тие ја освоија Серија А во 2004 година, две ЛШ во 2003 и 2007 година, Купот на Италија во 2003 година, по пауза од 26 години, Суперкупот на Италија во 2004 година, Суперкупот на Европа во 2003. и 2007 година и Светското клупско првенство во 2007 година.
Со оглед на тоа дека шефот Силвио одамна докажал дека може да прави што сака (три мандати беше премиер на Италија), јасно е дека Милан повторно ќе има славни денови, а кога ќе биде така, тогаш треба да се очекува дека во овој момент во 2026 година ќе се зборува за славното 40. годишно владеење на Силвио Берлускони на чело на Милан и за објавување на неговите нови извонредни потфати.
ИЗВОР: kurir.mk
