Со светската слава се здоби со филмот „И Бог создаде жена“ од 1956 година, а во следните две децении се сметаше за секс симбол. На почетокот на 70-тите години, таа се повлече од глумата и се посвети на политичкиот активизам, каде што нејзината страсна борба за правата на животните се претвори во коментари за етничките малцинства и отворена поддршка за француската крајна десница, што ѝ донесе низа пресуди за поттикнување расна омраза, пишува Гардијан.
Бардо ја освои не само филмската публика, туку брзо стана инспирација за уметниците и интелектуалците. Меѓу нејзините обожаватели беа Џон Ленон и Пол Мекартни, кои ги замолија своите девојки во тоа време да ја обојат косата сино за да личат на неа.
На почетокот на 1960-тите, Бардо се појави во голем број значајни француски филмови, вклучувајќи ја драмата „Вистината“ на Анри-Жорж Клузо, номинирана за Оскар, „Многу приватна афера“ на Луј Мал и иконскиот „Презир“ на Жан-Лик Годар. Во втората половина од деценијата, таа прифати и неколку холивудски понуди, меѓу кои се издвојува мексиканската историска комедија „Viva Maria!“ со Жана Моро и вестернот „Shalako“ со Шон Конери.
Се пензионираше од светот на глумата во 1973 година на 39-годишна возраст, по снимањето на филмот „Поучната и радосна приказна за Колинот“. Нејзин примарен фокус стана активизмот за животните. Во 1977 година, таа се приклучи на протестите против ловот на фоки, а во 1986 година ја основа Фондацијата Брижит Бардо.
Бардо подоцна испрати протестни писма до светските лидери поради истребувањето на кучињата во Романија, убивањето делфини на Фарските Острови и уништувањето на мачките во Австралија. Редовно изразуваше силни ставови за религиозното колење на животните.
Во својата книга „Врисок во тишината“ од 2003 година, таа промовираше десничарска политика и ги напаѓаше хомосексуалците, наставниците и, како што изјави, „исламизацијата на француското општество“, за што беше обвинета за поттикнување расна омраза.
Таа долго време го поддржуваше Францускиот Национален Фронт (денес Национален собир).
Брижит Бардо беше во брак четири пати: со Роже Вадим (1952 – 1957), Жак Шарие (1959 – 1962), со кого го доби својот единствен син Никола во 1960 година, Гинтер Сакс (1966 – 1969) и Бернар д’Ормал, поранешен советник на Ле Пен, со кого се омажи во 1992 година. Таа, исто така, имаше голем број бурни врски со познати мажи, вклучувајќи го актерот Жан-Луј Трентињан и музичарот Серж Генсбур.
Извор: vecer.mk
