Неодамна на популарната социјална мрежа Reddit се појави прашање кое ги прави повеќето луѓе да се чувствуваат непријатно, но Србите покажаа неверојатен спектар на емоции преку своите одговори – од длабока поезија и трагедија, преку црн хумор, па сè до чиста филозофија.
Прашањето „На кој начин би сакале да умрете?“ предизвика лавина од коментари кои всушност повеќе зборуваат за тоа како овие луѓе сакаат да живеат.
За повеќето Срби, идеалниот крај подразбира присуство на најблиските. Доминираат слики од идилично попладне во градината, каде што смртта не се перцепира како непријател, туку како природен крај на исполнет ден. Еден корисник го опиша речиси опипливо – како „поспаност што доаѓа по активен ден, кога очите се тешки од сладок замор“.
Многумина посакуваат последниот поглед што го гледаат да биде лицето на нивната сопруга или внуците што си играат, додека нивното „брзо срце“ ги чука во моментот кога ги берат своите мандарини или портокали.
Сепак, не сите се за мирно одење во кревет. Еден од коментарите што привлече најголемо внимание потсетува на сценарио за холивудски блокбастер.
Корисникот детално го опишал своето видение: „полноќ во декември, снег што вее на клупа покрај реката, а тој, смртно ранет откако „ги победил силите на злото и го променил текот на српската историја“. Во ова видение, во позадина има и црн џип, непокајничка голема љубов, па дури и барање да биде игран од некој од калибарот на Кристијан Бејл или Рајан Гослинг во филмот за неговиот живот.
Заеднички именител на повеќето одговори е ужасот од долготрајните болести и болничките ходници.
– Само да биде брзо – доминира во виртуелниот простор. Луѓето кои биле сведоци на тортурата на своите најблиски во домовите и болниците не бараат многу – само достоинствен и непосреден крај.
Некои додале допир на горчлив хумор специфичен за нашите простори во своите желби.
Така, еден корисник истакнува дека не е важно како си заминува, „сè додека не е по работно време“, за да не испадне дека тој ден работел залудно. Трети пак фантазираат за необични инциденти, како што е ударот на небесен објект или смртта „за татковината“, додека Еден корисник храбро признава дека би сакал да остане буден до самиот крај, за да ја доживее таа позната „транзиција“ додека е сè уште свесен.
Меѓу духовитите и трагични исповеди, се издвои една стара мудрост што го сумира човечкиот однос кон минливоста.
– Кога сме таму, нема смрт, а кога ќе дојде смртта, нè нема – напиша еден корисник.
И додека некои се надеваат на насловните страници на весникот, а други само сакаат никој да не ги гледа додека си заминуваат, еден корисник го даде наједноставниот одговор што веројатно им паднал на памет на сите, но само тој имал храброст да го напише.
– Искрено, не би сакал да умрам – заклучи тој.
Извор: vecer.mk
